چکیده:
هدف از این بررسی تدوین یک روش حرکت درمانی موثر جهت درمان بیماران با آسیب شبکه عصب بازویی بوده است. در بررسی اخیر 83 آزمودنی با آسیب به شبکه عصب بازویی تحت مطالعه قرار گرفتند. میانگین سنی در این گروه برابر با 33.5 بود. آزمودنی ها با توجه به نوع و خصوصیت آسیب تحت عمل جراحی پلاستیکی قرار گرفتند. در بیشتر موارد، آسیب در بخش فوقانی شبکه عصب بازویی مشاهده شده است )در 48 بیمار برابر با (%57.8. این افراد در دو گروه تحت درمان با دو روش متفاوت بازتوانی قرار گرفتند. گروه تجربی تحت برنامه پیشنهادی روزانه و در چند نوبت به تمرین پرداختند. بر این اساس، دوره بازتوانی در این گروه به سه مرحله تقسیم شد. مهم ترین قسمت در این دوره شامل مرحله دوم بود؛ به نحوی که %70 از کل برنامه حرکت درمانی به این قسمت اختصاص داده شد. روش اصلی در این گروه شامل ماساژ، تمرینات PNF، حرکات تمرینی با باند الاستیکی و ... و برنامه گروه دوم شامل ژیمناستیک درمانی و تحریک الکتریکی بود. به منظور ارزشیابی و تعیین سطح و شدت آسیب در بیماران و نیز موثر بودن روش های بازتوانی، از یک سری آزمایشات و روش ها چون الکترومیوگرافی، الکترونرمیوگرافی، پولیاروگرافی و نیز رووازوگرافی استفاده شد. هدف از این بررسی ها تعیین و مشخص نمودن عواملی چون سرعت هدایت عصبی (NVC)، توان بیوالکتریک عضلات (EMG)، جریان خون و نیز میزان سوخت و ساز در بافت های عضلات اسکلتی بود.
از نتایج به دست آمده این چنین بر می آید که روش های بازتوانی ویژه آسیب دیدگان به شبکه بازویی بایستی زود و همراه با بکارگیری ترکیبی از شیوه های مختلف حرکت درمانی و برای هر فرد با توجه به خصوصیات ویژه او اجرا شود. چنین روشی باعث تسهیل در عملکرد اندام فوقانی شد؛ زیرا این روش ها مانند زنجیره ای هستند که در صورت اجرای هم زمان، اثر درمانی دو چندانی ایجاد می نمایند.
خلاصه ماشینی:
"بازتوانی قابلیت هدایت مطلوب در ناحیه زیر بغل تا مفصل آرنج، نشاندهنده افزایش سرعت هدایت عصبی الیاف حسی به میزان 4/9- 38/8 متر بر ثانیه(0/10> P )و نیز سرعت هدایت عصبی الیاف حرکتی به میزان 3/6-88/5 متر بر ثانیه (به تصویر صفحه مراجعه شود) جدول 6:بررسی نتایج emg,ncv از بازتوانی بیماران آسیبدیده در قسمت تحتانی شبکه بازویی با استفاده از روش پیشنهادی (به تصویر صفحه مراجعه شود) جدول 7:میزان حجم خون در عروق و فشار اکسیژن بافتهای نرم آسیبدیده در مراحل بازتوانی بیماران با کمک روش متداول (0/1> P )میباشد.
در همه افراد تحت مطالعه،افزایش میزان فشار اکسیژن به صورت یکنواخت تا دستیابی به حد اکثر ممکن در طی 5 الی 11 دقیقه از ابتدای استنشاق و نیز کاهش یکنواخت آن بعد از قطع (به تصویر صفحه مراجعه شود) بیمار m ،03 ساله،شماره پزشکی 17163، tcPo2 در جریان آسیب به قسمت تحتانی شبکه عصب بازویی در سطح پشت دست.
(به تصویر صفحه مراجعه شود) (به تصویر صفحه مراجعه شود) جدول 8:میزان حجم خون در عروق و فشار اکسیژن بافتهای نرم آسیبدیده در مراحل بازتوانی بیماران با کمک روش پیشنهادی در کل،آنچه که از دادههای به دست آمده مشاهده میشود،این است که در جریان درمان با روش ژیمناستیکرمانی و تحریک الکتریکی،سطح اولیه فشار اکسیژن tcPo2 به میزان 2/1-91/4 میلی متر جیوه افزایش داشته است(جدول 7)و این در حالی است که درمان با برنامه بازتوانی پیشنهادی،اجازه به دست آوردن نتایج محسوستری را به ما داده است؛به نحوی که میزان tcPo2 در پایان دوره درمانی در این گروه به 2/3-52/3 میلی متر جیوه رسید(جدول 8)."