خلاصه ماشینی:
(رجوع شود به تصویر صفحه) ای «بخارا» شادزی...
امیرهوشنگ کاوسی بیست سال تلاش در رنج همراه با شور عشق میپرسیم «بخارا»، نام شهری چند هزار ساله، چگونه است که برای یک نشریه پربار ادبی به زبان فارسی انتخاب شده؟ اولین نکته که به نظرمان میرسد که مدیر، بلکه معمارش، دهباشی میخواهد بگوید: آن مرزوبوم که آن روزگاران، خراسان بزرگش میگفتند خطهای بود برای رشد شعر فارسی که بعد در چهارگوشه این ملک به فرا ـ مرز بلوغ رساندندش، و با سبکهای سهگانه هویتش دادند...
این «بخارا»ی دیگر هم «شهر»ی است ساخته از ردیف موزاییک ظریف کلام.
یک نگاه تند به آن، نگرنده از خود میپرسد: در یک مدت کوتاه، حتی یک فصل، چگونه معمارش توانسته چنین مجموعهای از موزاییک کلام را برای بنایش فراهم آورد؟ به راستی دهباشی چه شوری در سر دارد؟!
«بخارا» فصلنامه نیست.
فرهنگنامه است.
اشعاری از سرایندگان با نام، تصاویری که به دست آوردنش بدون اشکال نیست و دیگر زمینههای ارزشمند...
(رجوع شود به تصویر صفحه)براستی علی دهباشی معماری است با حسن سلیقه و یکتا، که شورعشق از بنای بنایش میتراود.
در شرایطی سخت، چه مادی و چه معنوی دست یازیدن به چنین کار ستایشآمیز فراسوی شور عشق است.
جرئت و شهامت میطلبد، این همه را دهباشی در نتیجه کوشش خود نمایان میدارد.
دوستداران «بخارا» میدانند که گرچه او تنهاست، ولی کشیدن این بار سنگین را در توان دارد.
سلامت این وجود ارزشمند و ادامه کار پربارش را آرزو دارم و بیست سالگی «بخارا» را به صاحب و دوستداران آن شادباش میگویم.