چکیده:
در کتاب دانیال نبی (ع) «داریوش مادی » نام پادشاهی است که بابل را فتح می کند و گروهی از علمای بنی اسرائیل را به شوش می آورد تا از آنها در امور ملک داری استفاده کند. اما در اینکه این پادشاه مطابق آنچه یهودیان فرض می کنند، همان داریوش یکم هخامنشی باشد، حرف و حدیث فراوان وجود دارد. هیچ سند تاریخی بابلی و یا ایرانی ای نیز به شخصیتی جز این اشاره نکرده اند. هدف پژوهش حاضر دستیابی به تصویر روشنی از شخصیتی است که در این کتاب طرح شده تا در پرتو آن بتوان به هویت واقعی وی نزدیک شد. پژوهشگر با بررسی اشارات متن مورد نظر و اعتبار سنجی ترجمه های این متون به روش تحلیلی و نقد نظریه های محققان کتاب مقدس به این نتیجه می رسد که آوردن نام داریوش در داستان دانیال نبی (ع) یا اشتباهی از سوی نسخه بردار کتاب در ضبط نام «داریوش» به جای «کوروش» بوده و یا اصولا «داریوش» لقبی برای «کوروش» از سوی مردم بابل محسوب می شده است. در همین راستا، مساله دیگری مطرح می شود که تعداد نادرست شاهان هخامنشی در این کتاب است. «جبرئیل» به آن حضرت الهام می کند که چهار پادشاه پیش از «اسکندر» سلطنت خواهند کرد. این تعداد با تعداد درست شاهان هخامنشی از داریوش (یا کوروش) تا اسکندر به هیچ روی همخوانی ندارد. پژوهشگر نشان می دهد که این بار مقصر نه نسخه بردار، بلکه شخص نویسنده کتاب است که در زمان رونویسی یک عبارت از کتاب مقدس، واژه «مهمترین» را پیش از عبارت «شاهان پیش از اسکندر» جا انداخته و موجب این گرفتاری شده است. پژوهشگر در پایان پیشنهاد می دهد که اطلاعات تاریخی به دست آمده از کتاب مقدس بار دیگر مورد بازنگری و واکاوی قرار گیرند.
Precisely “Darius the Mede” in “Book of Daniel”، who rules over Babylon، is not clear in any primary historical sources. Neither the Babylonian nor the Persian history has recorded such a person. This project is due to gain his clear picture. As “Darius the Mede” is unknown to any other source، many historians view his presence in Daniel as simply a mistake by the author. The author perhaps inadvertently placed the Persian King Darius I at an earlier date than the King actually reigned.
However، it is suggested here that “Darius” was a second name for “Cyrus” who was called “Medes” in some primary sources. Moreover in “Daniel”، Angel Gabriel informs the prophet that there will be four Persian kings before the coming of “Alexander the Great”. It is argue here that a much later writer of a manuscript of “Daniel” may have been misled by some facts in the Old Testament. Finally، it will be suggested that some of the facts which had come from the Old Testament should be re-examined.
خلاصه ماشینی:
پرسش اصلی این است: شخصی که با عنوان “داریوش مادی” در کتاب دانیال از او یاد شده و بنابر مندجات همین کتاب، پادشاهی مادی بوده که بابل را فتح کرده است و بنی اسرائیل را از اسارت بابلیان آزاد ساخته، چه کسی بوده است و با کدام یک از سران شناخته شدة جامعة آریایی تازه ساکن شده در فلات ایران مطابقت داده میشود؟ فرضیة پژوهش پژوهشگر، بیش از هرچیز، همسو شدن اشتباه نویسندة کتاب دانیال نبی (ع) و ناسخانی که در پی او، از روی کتاب رونویسی میکرده و گاه بر مطالب آن میافزوده اند، را مایة گمراهی مورخان در تعیین تاریخ دقیق حیات حضرت دانیال (ع) و ارتباط آن حضرت با پادشاهان ایرانی می داند؛ به طریقی که این اشتباه چنان باب شده که تصور اینکه “داریوش” کتاب دانیال نبی (ع) شخصی چز داریوش، شاه بزرگ هخامنشی، است، برای مؤمنین به رسائل کتاب مقدس ناپذیرفتنی است.
آیا این شخص همان داریوش یکم هخامنشی است؟ در کتاب دانیال نبی (ع)، پادشاهی که بابل را فتح کرده، نخستین شاه پارسی یا مادی است که به بابل دست انداخته است و پیش از او سابقة چنین جنگی میان دو ملت وجود نداشته است، اما باید توجه داشت که هرودوت که کتابش را در حدود سال ٤٤٠ پیش از میلاد نوشته است، مینویسد که بابل نخستین بار در زمان “کوروش” به دست سپاه پارسیان افتاد (بیکرمن، ١٩٦٧: ۵٠).