خلاصه ماشینی:
"از جمله سلیم طهرانی(دیوان5/)سروده است: {Sدست تهی دلالت دیوانگی کند#بهتر ز ما ندیده کسی فال شانه راS}برای شواهد دیگر لغتنامۀ دهخدا دیده شود(شانه و شانهبینی)،نسخهها در yerotS ،جلد دوم جزوسوم،(لیدن 1977)،ص 493.
دستۀ دوم فالنامههایی است که براساس حرکات و اصوات و حالات جانوران،مخصوصا پرواز و آوازپرندگا که به مروا و مرغوا شهرت دارد و آن گونه فال را تطیر و زجر بدان گفتهاند و ابن ندیم نام یکی ازقدیمیترین آنها را که کتاب زجر الطیر تألیف مدائنی است آورده(ص 376)و بالاخره رویش و رنگگیاهان فالزنی میشده.
کما اینکه عوفی در لباب الالباب قطعهای را از پیغو ملکنقل میکند که از دیوان سید حسن غزنوی برای فال استفاده کرده بود(تصحیح ادوارد براون،لندن،1906،جلد اول،ص 59)یا در تاریخ یمینی که از قول ابو الفتح بستی به هنگام تردد در حرکت آمدهاست«کتابی با خویشتن داشتم بر سبیل تفأل باز کردم اول سطر صفحۀ آن بود که: {Sو اذا انتهیت الی السلامة#فی مداک فلا تجاوزS}با خود گفتم فالی از این صادقتر و جایی از این موافقتر ممکن نگردد.
برای ترتیب گرفتن فال و استفاده از فالنامههای جدولی حافظ تحلیل ادوارد براون دیده شود(جلد سوم)،فالنامۀ حافظ به صورت«کارتی»هم چاپ شد و از زیباترین آنها نسخهای است در پنجاه ویک ورق به خط خوش نستعلیق که زمان جنگ جهانی در لندن چاپ شد و ظاهرا سید محمد رضویتهیهکننده و ناشر آن بود.
قدیمیترین نسخه که از فالنامهها در این گفتار یاد شد منظومۀ«ضمیر خسروانی»است کهمنسوب به بزرجمهر شده و مورخ رمضان 884 است( IV,6591 dda در موزۀ بریتانیا،ریو 2: a 801)ودر میان ایرانیان به گواهی اشعار و نقل فالهای گذشتگان و به اعتبار نوشتۀ ابن ندیم که در الفهرستیکی از کتب فال را تألیف مردم فرس(یعنی ایرانی)یاد کرده و براساس عبارت مقدمۀ فالنامۀ خسروی(بانکیپور،17:1616)«بدان که..."