خلاصه ماشینی:
"بسم الله الرحمن الرحیم و العدیت ضبحا*فالموریت قدحا*فالمغیرت صبحا*فأثرن به نفعا* فوسطن به جمعا*إن الإنسن لربه لکنود*و إنه علی ذلک لشهید* و إنه لحب الخیر لشدید*أفلا یعلم إذا بعثر ما فی القبور*و حصل ما فی الصدور* إن ربهم بهم یومئذ لخبیر* سوگند به مادیانهایی که نفسزنان[به سوی دشمنتازان]اند و برق[از سنگ]جهانند!و صبحگاهان هجوم آرند و با آن[یورش خود]گردی برانگیزند و بدان هجوم در دل گروهی اندر آیند[-یا با آن هجوم گروهی را در محاصره گیرند]که انسان به پروردگارش سخت ناسپاسگزارست!و او خود بر این امر گواه است و راستی را که در دوستی مال سخت شیفته است!مگر نمیداند که چون آنچه در گورهاست بیرون ریخته شود و آنچه در سینههاست فاش شود،در چنان روزی پروردگارش به حال ایشان آگاه است!» مترجم:محمد مهدی فولادوند شأن نزول سوره در خبر است که حضرت محمد(ص)منذرین عمر و انصاری را با شماری از صحابه به نزد قبیلهیی از کنانه روانه کرد و فرمود:«باید فلان روز به وقت صبح به ایشان حمله کرده و آنها را غارت کنید و در فلان روز برگردید.
از اینرو در این سوره،ناسپاسی انسان نسبت به خداوند و حریص بودن او نسبت به مال دنیا و برانگیختگی او از قبر(مشبه/ مقسم علیه)با حرکت اسبان و آتش بیرون آمدن از سمها و غارت و برانگیختن غبار و در میان گرفتن دشمن (مشبهبه/مقسمبه)باید ارتباطی انداموار داشته باشد،یعنی باید دو سوی تشبیه دارای وجه شبه مشترک باشند که ما در ضمن پرداختن به تصویر و تصویرگری در قرآن و پس از خوانش دقیق سوره درصدد توضیح این امر برخواهیم آمد."