چکیده:
هدف این بررسی تحلیل بازار استیجاری مسکن در ایران از نقطه نظر تقاضا کنندگان و
عرضه کنندگان میباشد.از طرف عرضه کنندگان مسکن اجارهای، بر طبق ملاک سرمایهگذاری
خصوصی بدین نتیجه میرسیم که بازدهی پائین نسبت به سایر بازارها انگیزهای برای
تولید انبوه مسکن استیجاری بجا نمیگذارد. همچنین از نقطه نظر تقاضا کنندگان با
توجه به عوامل مختلف خصوصا درصد بالای اجاره مسکن در بودجه خانوارها و تنزل در آمد
سرانه، بسیاری از خانوارها رغبتی برای مسکن اجارهای ندارند.با علم بر اینکه
مکانیزم عرضه و تقاضا بطور خودکار انگیزهای برای گسترش این نوع نظام سکونت ایجاد
نمیکند نقش ارشادی دولت در قالب سوبسید برای فعال کردن تولید انبوه مسکن استیجاری
مورد بحث قرار میگیرد.
خلاصه ماشینی:
با علم بر اینکه مکانیزم عرضه و تقاضا بطور خودکار انگیزهای برای گسترش این نوع نظام سکونت ایجاد نمیکند نقش ارشادی دولت در قالب سوبسید برای فعال کردن تولید انبوه مسکن استیجاری مورد بحث قرار میگیرد.
پس از آن وضعیت اجاره نشینی را در ایران تشریح نموده و بازار مسکن استیجاری از نقطه نظر عرضه کنندگان و تقاضا کنندگان مورد بررسی قرار میگیرد سپس با توجه بانیکه مکانیزم عرضه و تقاضا بطور خودکار انگیزهای برای گسترش مسکن اجارهای ندارد نقش ارشادی دولت در تقویت این بخش مسکن در قالب سوبسید در ساخت و ساز انبوه مسکن استیجاری و سایر کمکها و سیاستهای تشویقی مورد نظر قرار میگیرد.
تقاضای موثر در بازار مسکن در ایران رشد طبیعی جمعیت بین سالهای 1356 تا 1365 بطور متوسط معادل 9/3 درصد در سال بوده است.
در حالیکه در همان سال تنها 10 درصد کل واحدهای مسکونی بصورت اجارهای در اختیار بخش خصوصی بوده است.
اما چگونه میتوان رشد نامتناسب اجاره نشینی را در ایران توجیه کرد؟برای این منظور بازار مسکن اجارهای از نقطه نظر عرضه کنندگان و تقاضا کنندگان مورد بررسی قرار میگیرد.
چگونه میتوان این افزایش تقاضا را بدون اینکه قیمت مسکن شدیدا تحت تاثیر قرار گیرد ارضاء کرد؟ در حال حاضر همانطوریکه بحث شد تمایل در جهت سرمایهگذاری مسکن از جانب بخش خصوصی در ایران موجود نیست، در حالیکه گرایش بالقوه در بازار برای خانهدار شدن وجود دارد.
اعمال این سیاست موجب کاهش انگیزه سرمایهگذاری بخش خصوصی و نهایتا منجر به ایجاد و کمبود مسکن اجارهای و بالا رفتن نرخ اجاره بها میگردد، همانگونه که تجربیات گذشته کشورهای مختلف مبین این واقعیت است.