خلاصه ماشینی:
"آدمیت و مسألهء<<روش>> در تاریخنگاری نصر الله صالحی مقدمه در میان مسلمانان،اغلب مورخان قدیم و نیز در ایران،اکثر محققان تاریخ در دوران جدید،دهههای متمادی از زندگی علمی خود را صرف تحقیق در تاریخ و تاریخنویسی کردهاند بدون اینکه به گونهای مستقل به این سؤال اساسی که«چگونه تاریخ مینویسند»و یا اینکه«تاریخنویسی آنها مبتنی بر چه اصول و روشهایی است»، پرداخته باشند.
»3 آدمیت در مقالهء«انحطاط تاریخنگاری در ایران»با نظری دقیق و موشکافانه بر نقایص و عیوب تاریخنویسی عصر و زمانهء خود انگشت میگذارد و مینویسد:«نه تنها از نظر روش علمی تحقیق تاریخ نقصهای عمده و اساسی وجود دارد،بلکه با مسائل تاریخنگاری جدید،در اسلوب نقد رشتههای مختلف تاریخ و نظرگاههای گوناگون تفکر تاریخی آشنایی درستی»وجود ندارد.
شاید بتوان از دو اصل و قاعدهای که بدان پرداختیم به این نتیجه رسید که مطابق دیدگاه آدمیت،اهم لوازم و شرایط اولیه برای تاریخنویسی دو چیز است:یکی«خبرگی در شناخت منابع[و]سلسله مراتب آنها»و دیگر آنکه«آشنایی با روش تحقیق رشتههای مختلف تاریخ لازم است تا اسناد و مدارک را در هر مقولهای درست به کار گیریم.
در پایان بحث حاضر میتوان به این نکته اشاره کرد که اگر آدمیت حتی در هیچ یک از آثارش به روش تحقیق خود در تاریخ نپرداخته بود باز هم پژوهشهای عمیق و روشمند او که حاصل آن انتشار آثاری است به غایت بکر و ناب،کافی بود که هر محقق را به دریافتن روش او در تاریخنگاری کنجکاو و علاقمند سازد تا در پژوهشهای تاریخی همانند آدمیت شتاب نورزد،عمیق بیندیشد،عمق هر قضیه تاریخی را بشکافد،و اگر به حقیقت رسید؛با صداقت علمی و شجاعت اخلاقی آن را بنویسد و بگوید تا بنای (1)."