خلاصه ماشینی:
"گویا اول کسی که در تحت تأثیر فرهنگ و ادب ممالک غربی-و با شیفتگی خاصی که در این باره از خود نشان میداد -عنوان«تاریخ ادبیات»را بر این نحوه از کتب تعیین و شاید هم«تحمیل»کرد، مرحوم استاد جلیل دکتر طه حسین مصری رحمة الله علیه است که در طول سالهای اولیهای که از فرانسه مراجعت کرده بود با ایراد سخنرانیها و انشاء مقالات و تألیف رسالاتی،در مقام تخطئه کلی نظام آموزش ادب عربی که در آن زمان در مصر(و بیشتر ممالک عرب زبان)متداول و معمول بود برآمد و ضمنا اصرار ورزید که در تألیف و تدوین احوال شاعران عرب باید به کلیهء شرایط زمانی و مکانی و سیاسی و اجتماعی و فرهنگی که شاعر در آن میزیسته است و«علم تاریخ»متکفل بیان آن است،نیز توجه شود تا با شناخت آن عوامل شعر هر شاعر و دواعی و عللی که او را به سرودن آن شعر واداشته است بهتر شناخته شود،و خود آن مرحوم نیز متدرجا مقالات و رسالاتی در باب بسیاری از شاعران عرب منتشر ساخت و تقریرات و بحوث او در دانشکدهء ادبیات قاهره نیز بر اساس همان طرز تفکر طرحریزی و القاء میشد یعنی به بیان اجمالی اوضاع و احوال سیاسی و جو اجتماعی و محیط فرهنگی شاعر اشاره میشد و به اختصار برمبنای قواعد و موازین بلاغت به سخنسنجی هر شاعر میپرداخت،مجموع این مقالات و تقریرات بعدها به نام من تاریخ الأدب العربی در دو جلد در بیش از یک هزار و یک صد صفحه چاپ شد و مشتمل بر شرح حال پنجاه و سه شاعر است(27 شاعر جاهلی و 26 شاعر اسلامی که از أمرئ القیس آغاز و به این معتز پایان مییابد)و ظاهرا بقیه کتابهایی که در چهل سالهء اخیر از طرف ادبا و اساتید ادب عربی به عناوین«تاریخ الادب العربی»یا «تاریخ اداب العرب»و امثال آن تألیف شده،کلا بر پایهء همان اصول و موازین و نهجیست که توسط مرحوم طه حسین پیریزی شده است."