چکیده:
پژوهش حاضر به بررسی اثر پیاده روی منظم بر اضطراب کلی، صفتی و حالتی دوران بارداری می پردازد. جامعه آماری 155 خانم باردار مراجعه کننده به کلینیک مراقبت های دوران بارداری شهرستان قم بودند که از بین آنها دو گروه 10 نفره در سه ماهه دوم و دو گروه 10 نفره در سه ماهه سوم بارداری به صورت در دسترس انتخاب شدند. در ابتدا و انتهای پژوهش سطح اضطراب با استفاده از پرسش نامه اضطراب کتل ارزیابی شد. به گروه های تجربی، برنامه ویژه 8 هفته ای پیاده روی با شدت 50% تا MHR %65 داده شد. یافته ها نشان داد، بین پیش و پس آزمون اضطراب کلی، صفتی، و حالتی گروه تجربی در سه ماهه دوم و سوم بارداری کاهش معناداری وجود داشت (P0.05). بین پیش و پس آزمون اضطراب کلی، صفتی، و حالتی گروه در سه ماهه سوم بارداری افزایش معناداری وجود داشت (P<0.05). نتیجه آنکه فعالیت بدنی هوازی با شدت متوسط و منظم درمان غیر دارویی ای است که در کاهش اضطراب دوران بارداری مفید است.
خلاصه ماشینی:
"در پژوهشهایی متفاوت کاکس وهمکاران20040)،هال وراگلین(2002)،و راگلینو همکاران(1993)ورزشهای هوازی با شدت بالاو طولانی را عاملی در افزایش اضطراب کلی وحالتی گزارش کردند(13،15،27)،در حالی کهخلجی(1374)نشان داد فعالیت بدنی هوازی باشدت 60 تا 85%حداکثر ضربان قلب،اضطرابکلی و صفتی را کاهش میدهد(3).
بادر نظر گرفتن آثار نامطلوب اضطراب دورانبارداری و نقش درمانی فعالیت بدنی به عنوان روشیغیر دارویی،و اینکه تاکنون پژوهشی به این موضوعنپرداخته است این سؤال مطرح میگردد که آیافعالیت هوازی منظم(پیادهروی)بر سطح اضطرابکلی،صفتی،و حالتی دوران بارداری تأثیر دارد؟ روششناسیآزمودنیها جامعۀ آماری پژوهش حاضر را زنان باردار 20 تا31 ساله و مراجعهکننده به کلینیک مراقبتهای دورانبارداری منطۀ 4 شهرستان قم تشکیل میداد کهتعداد آنها 155 نفر بود.
مقایسۀ میانگین اضطراب کلی،صفتی،و حالتی پیش و پسآزمون گروهتجربی و گروه کنترل سه ماهۀ سوم بارداری (به تصویر صفحه مراجعه شود)(به تصویر صفحه مراجعه شود)شکل 1.
توزیع فراوانی اضطراب کلی قبل و بعد از نمونهها بر حسب ماههای بارداری بحث یافتههای پژوهش در رابطه با اثر کاهشدهندۀفعالیتبدنی هوازی(مثل پیادهروی)بر سطحاضطراب کلی،صفتی گروه تجربی با یافتههایباستانی(2003)،کولتین(2000)،و نوردهاجن وهمکاران(2002)که نشان دادند فعالیت بدنی دردوران بارداری بر کاهش اضطراب تأثیر معناداریدارد(24،19،9)،همچنین با یافتههای ریجسکی وهمکاران(1991)،هایدن و آلن(1984)کهاضطراب زنان ورزشکار و غیر ورزشکار را مقایسهکردند همخوانی داشت(16،28)و با یافتههایخلجی(1374)،آیتیزاده(1378)،باستانی(2005)،فتحی آشتیانی و عسگری(1381)که همگی بهبررسی تأثیر فعالیت بدنی بر اضطراب پرداختند(1،3،5)،همچنین با پژوهش رفیعی(1381)که بهبررسی تأثیر برنامۀ تمرینات هوازی گروهی برسلامت روان زنان نخست باردار پرداختند(4)همخوانی داشت.
گروه تجربی سه ماهۀ سوم بارداری سطحمتوسطی از اضطراب کلی(سطح 6)را دارا بود کهبه دنبال اجرای برنامۀ تمرینی به سطح دوم اضطرابکاهش یافت و اضطراب صفتی و حالتی گروه،تجربی سه ماهۀ سوم به طور معناداری کاهش یافت."