خلاصه ماشینی:
"سلالهء سلسلهء تنبورنوازان خراسانی دو تارنواز یگانه بهمن بوستان هو الله تعالی شأنه «این سخن از سر دردی است که من میگویم تا بر آتش ننهی بوی نیاید ز عبیر» آنچه که امروز با نام موسیقی ردیف یا موسیقی سنتی ایران و یا موسیقی ملی ایران بین مردم ایرانزمین متداول و شناخته شده است در حقیقت قطرهای را ماند از دریای بیکران موسیقی این سرزمین که به وساطت هنرمندان دورهء قاجاریه از شهرستانها به پایتخت(تهران)منتقل شده و به همت و پایمردی چهره شاخص و خدوم موسیقی ما روانشاد میرزا عبد الله(پدر زندهیاد استاد احمد عبادی و فرزند آقای علی اکبر فراهانی بزرگ)جمعآوری،تردیف و بنظم سلسله کشیده شده است.
آیا آنها را نباید به مردم معرفی کرد؟آیا مردم نباید از سرچشمه زلال موسیقی سرزمینشان آبهای تازهء گوارا و فرحبخش نوش جان کنند؟مسلم است که توجه به موسیقیهای محلی، مقامی،شهرستانی،بومی و یا هر اسم دیگری که میخواهید بر آن بگذارید از ضرورتها و اولویتهای محتوم و بیتردید است و هرچه در این کار تعلل کنیم دیرتر میشود برای نمونه عرض میکنم: زندهیاد استاد حاج حسین یگانه بخشی بزرگ و تنبورنواز سترگ خراسانی روز شنبه 27 تیرماه 1371 رخت از سرای خاک به عالم افلاک برکشید و از رنج و الم دار کجمدار آسود.
جز فرزندانش گروه کثیر دیگری نیز از طالبان هنر زیر نظر حاج حسین یگانه دوتارنوازی را فراگرفتند ولی خود از میان همهء این گروه،تنها کار و منش و شیوهء اجرائی بخشی علی غلامرضائی آلمهجوقی(اهل روستای آلمهجوق واقع در 20 کیلومتری قوچان)را میپسندید، علی،صدایی رسا و دلپذیر هم دارد."