خلاصه ماشینی:
"بدون شک بعد از مرحوم علامه محمد قزوینی که کتابخانهای عظیم از آثار عمر پربارش برای ما باقی مانده است،مینوی چهرهء درخشان و ماندنی تحققات علمی در ادبیات ایران محسوب میشود و به قول محمد علی جمالزاده:«مجتبی مینوی وجود ذی وجود و پرفیض و برکتی بود و بیم آن میرود که ما دیگر به این آسانیها نظیر و عدیل او را به دست نیاوریم.
خدمات اداری و تعلیماتی مجتبی مینوی عبارت بوده است از:تندنویسی در مجلس شورای ملی(1305-1307)،ریاست کتابخانهء ملی(1307)،عضویت دفتر فرهنگی سفارت ایران در لندن(1309)و در پاریس(1313)،ریاست تعلمیات عالیهء وزارت فرهنگ(1331-1332)، رایزنی فرهنگی سفارت ایران در ترکیه(1336-1340)،استادی دانشگاه تهران(1329 تا 1348)،عضویت پیوستهء فرهنگستان ادب و هنر(از 1352 به بعد)،مسئولیت علمی بنیاد شاهنامهء فردوسی(تا آخر عمر).
به طوری کهخود برای من نقل کرده،(و نوار صدای او در فرهنگستان ادب و هنر ایران موجود است)، در آذرماه 1305 فراگرفتن زبان پهلوی را به اتفاق ملک الشعراء بهار و رحیمزادهء صفوی و سه چهار تن دیگر در محضر هرتسفلد آلمانی آغاز کرد،و این پنجاه سال پیش از مرگ او بود.
عباس زریاب خوئی دربارهء روش و دقت علمی مینوی چنین مینویسد:«در تصحیح متون فارسی پیرو مکتب علمی انتقادی اروپایی بود و عقیدهاش این بود که باید همهء سعی و کوش را به کار برد تا متنی که از هر جهت به متن خود مؤلف نزدیکتر باشد به عالم عرضه داشت."