چکیده:
وهابیت معتقد است، مسلمین در شفاعتطلبی از غائبین، شبیه به مشرکین هستند. به همین واسطه مسلمین را مشرک خوانده و ریختن خونشان را مباح میداند. وهابیت قائل است، مسلمین با طلب شفاعت از بزرگانشان، از غیر الله که متصف به صفت «لا یضر و لا ینفع» هستند، درخواست کرده و به همین علت، همانند مشرکین، غیر الله را عبادت کرده و برای خدا شریک قائل شدهاند؛ اما مفسرین اهلسنت، معتقدند از آیات، روایات و سیره خلف و سلف، جواز و گاهی استحباب این نوع شفاعت بهدست میآید. این مقاله در نظر دارد که نظر وهابیت (و ابنتیمیه، از آن جهت که وهابیت در آراء خود تحتتأثیر او هستند) و اهلسنت را به روش کتابخانهای و با محوریت آیات و روایات و سیره و اقوال علما در سه تمایز‑ شفاعت مالایضر ولاینفع، شفاعت بهنحو استقلالی و عبادت شفیعان‑ بررسی کند. بهنظر میرسد که تمام دلایل خلاف نظر وهابیت را اثبات کرده و بیان میکند که این نوع نگرش قیاس باطل و معالفارق است؛ زیرا مشرکان، بتها را عبادت میکردند تا نزد خداوند برای آنها شفاعت کنند. خداوند نیز آنها را بهسبب عبادت غیر خدا نکوهش میکند. درحالی که وقتی مسلمین از بزرگانشان طلب شفاعت میکنند، هرگز آنها را عبادت نمیکنند. مسلمین عبادت را مختص ذات مقدس خداوند میدانند.
The Wahhabi maintain that the Muslims by asking intermediation from the dead resemble the polytheists and we can issue a fatwa for killing them. Since they consider the saints who are dead incapable of doing anything and have no supernatural power. The Wahhabi believe that the Muslims who seek intermediation from the saints are just like the pagans worshipping the idols and believe in a kind of partner for the God. Contrary to the Wahhabi, the Sunni scholars maintain that according to the Quranic verses, narrations and the conducts of the early Muslims, we can say that intermediation is recommended in Islam. In this essay by an analytic- descriptive method, a comparison will be made between the Wahhabi school of thought and the Sunni main stream in this issue. It seems that the Sunni view is opposite to the Wahhabi viewpoint and we can not call those seeking intermediation from the saints pagans and it is a wrong comparison, because the pagans were believing in the deity of the idols but the those seeking intermediation consider the saints as the God's agents, maintaining that we must only worship the God.
خلاصه ماشینی:
وهابیـت قائـل است ، مسلمین با طلب شفاعت از بزرگانشان ، از غیر الله که متصف به صفت «لاَیضـرَوَلاَ ینفع » هستند، درخواست کرده و به همین علت ، همانند مشرکین ، غیر الله را عبادت کـرده و برای خدا شریک قائل شده اند؛ اما مفسرین اهل سنت ، معتقدنـد از آیـات ، روایـات و سـیره خلف و سلف ، جواز و گاهی استحباب این نوع شفاعت به دست میآیـد.
١ وهابیت و ابن تیمیه ، معتقدین به طلب شفاعت ، به نحو مسـتقیم را مشـرک بـه شـرک اکبـر میدانند؛٢ درحالی که اهل سنت خلاف این نظر را پذیرفته ؛ سمهودی قائل است که طلـب شفاعت از سنن مرسلین و سلف است .
آنها بدون رضایت حق نیز میتوانند مشـرکین را از عـذاب احتمـالی آخرتـی نجـات دهنـد و قائل به اذن در شفیع نبودند؛ اما مسلمانان هیچ گاه بزرگانشان را در عرض خداوند ندانسته و طلب شفاعت را نیز از کسانی دارنـد کـه خداونـد متعـال آنهـا را در قـرآن مـأذون دانسـته است .
٧. بغوی، حسین بن مسعود، تفسیر البغوی المسمی معالم التنزیل ، ج ۲، ص ۴۱۴؛ قرطبی، محمد بن احمد، الجـامع لأحکـام آیات قرآنی معتقدند؛١ پس چگونه میتوان کسانی را که معتقد به شـفیع بـودن پیـامبرص هستند، با مشرکینی که در ادامه آیه ، مورد تـوبیخ و مـذمت خـدای متعـال قـرار گرفته انـد، مقایسه نمود؟ از طرفی مسلمانان ، بزرگانشان را نافع و ضار نمیداننـد؛ مگـر بـه اذن اللـه ؛ زیـرا آیـاتی داریم دال بر اینکه خداوند برخی از امور را به مدبرات امر خود واگذار نمـوده اسـت ؛ ماننـد، [اَّلذینََََتَتَوَّفاهُمََُاْلَمَلائکَةَُ]؛٢ که صریح در واگذاری مسئولیت امر خلق به ملائکه است .