چکیده:
بافت های فرسوده شهر تلفیقی از فرصت های ویژه و شرایط بحرانی است. که امروزه به یکی از پیچیده ترین صورت مسئله ها برای مدیریت شهری و حتی دولت تبدیل شده است. فرصت ها و پتانسیل های بافت فرسوده از ان جهت که می تواند سرآغاز امر توسعه باشد، می تواند به ظرفیت های اقتصادی، مدیریتی و حتی اجتماعی شهر بدل شود، شرایط بحرانی آنها از نظر ناپایداری، عدم دسترسی مناسب، مسائل و مشکلات زیست محیطی و... قابل توجه است. بافت های فرسوده به دلیل فقر ساکنان و مالکان آنها، امکان نوسازی خود به خودی نداشته و نیازمند مداخله ای همه جانبه از حیث اقتصادی، فرهنگی، کالبدی، زیست محیطی و... هستند که بتواند با احیای بافت فرسوده، بستر ارتقای کیفیت زندگی را در همان نواحی و برای مردم مستقر در آن فراهم نماید.شکل گیری محیطی امن و مطلوب برای زندگی شهروندان از اهداف توسعه پایدار شهری است که بافت های فرسوده با داشتن معضلات محیط هایی در تضاد با این هدف ایجاد نموده اند وجود بافت های فرسوده در حاشیه جنوب شرقی شهر تهران یکی از عوامل عدم توسعه شهر است و برای حل آن این مناطق باید بهسازی شود هدف از این تحقیق بررسی نقش بهسازی بافتهای فرسوده رودهن در توسعه پایدار شهر است. نوع تحقیق توصیفی و پیمایشی و روش های جمع اوری اطلاعات کتابخانه ای و پرسشنامه بوده است برای تکمیل پرسشنامه به طور تصادفی 100 نمونه انتخاب و اطلاعات از طریق نرم افزار SPSS و SOWT مورد تجزیه و تحلیل قرارگرفت. نتایج این پژوهش حاکی است که با سیاست بهسازی بافت ها همراه با مشارکت پایدار ساکنان موافق بافت های فرسوده رودهن به محیطی پویا و پایدار تبدیل می شود.
The worn-out textures of the city are a combination of special opportunities and critical conditions. which has become one of the most complex problems for city management and even the government today. The opportunities and potentials of the dilapidated fabric can be the beginning of development, it can be turned into the economic, managerial and even social capacities of the city, their critical conditions in terms of instability, lack of proper access, environmental issues and problems and... It is noteworthy. Due to the poverty of the residents and their owners, dilapidated structures do not have the possibility of spontaneous renovation and need comprehensive intervention in terms of economic, cultural, physical, environmental, etc., which can be a platform for improving the quality of life by reviving the dilapidated tissue.in the same areas and for the people based in it. Forming a safe and favorable environment for the life of citizens is one of the goals of sustainable urban development. The southeast edge of Tehran is one of the factors of the city's lack of development, and to solve it, these areas must be improved. The type of research was descriptive and survey and the methods of collecting information were library and questionnaire. To complete the questionnaire, 100 samples were randomly selected and the data was analyzed by SPSS and SOWT software. The results of this research indicate that with the policy of improving the tissues along with the sustainable participation of the residents, the worn-out tissues of the roads will be transformed into a dynamic and sustainable environment.
خلاصه ماشینی:
شيعه (١٣٩٨) وي پس از بررسي مباني نظري و مداخله در بافت هاي کهن شهري، تقدامات اجرايي و قانوني در توسعه بافت هاي کهن را در سه مقطع حکومت قاجار تا پايان دوره ي پهلوي (طرح ميدان بهارستان و توپخانه ، اجراي قانون بلديه در سال ١٣٠٩ و احداث شبکه گذرگاهي بوذر جمهري و خيام همراه با از بين بردن سازمان محلات تهران قديم ،تخريب ديوار کهن شهري، اصلاح شبکه گذرگاهي در سال ١٣١٣ همراه با توسعه شديد ديوانهاي دولتي با روشهاي جديد جايگزين اسلوب سنتي و رواج سبک تهران به جاي سبک اصفهان و جراي آن در ساير شهرداري هاي کشور)؛ دوره پهلوي دوم تا پيروزي انقلاب اسلامي از سال ١٣٢٠ تا ١٣٥٧ (تهيه برنامه عمراني توسعه شهري با زير مجموعه هاي تأمين آب و برق رساني، تأسيسات شهري و خدمات بهداشتي درماني، قانون حق السهم ٥٠ درصدي شهروندان در عمران شهري و در نتيجه افزايش فاصله طبقاتي شهري در شهرهاي غني و مرفه در برنامه دوم توسعه ، رواج واژه شهر کهن در برابر شهرجديد، افزايش وابستگي شهرداري ها به اعتبارات دولتي، رواج و توسعه طرح هاي تيپ جامع و تفصيلي، شکست کامل طرح هاي تفصيلي باززنده سازي ناشي از عدم توجه به مشارکت مردمي) و دوران پس از پيروزي انقلاب اسلامي تا مقطع کنوني (عدم توجه به مقوله بافت هاي تاريخي کهن در برنامه غير مصوب اول توسعه عمراني، تهيه طرحهاي روانبخشي در سال ١٣٦٣، ابلاغ طرح ساماندهي بافت هاي قديم شهري در سال ١٣٦٧، تشکيل سازمان ميراث فرهنگي، تأسيس دفتر بهسازي بافت شهري در وزارت مسکن وشهرسازي با هعدف ساخت و ساز مسکن و توسعه دروني محلات شهري، توجه و عنايت ويژه به بافت هاي کهن شهري و سياست مداخله در آن با عنوان ؛نوسازي بافت هاي فرسوده موجود و تجميع قطعات در مناطق شهري کشور و بهسازي و نوسازي بافت هاي مسأله دار شهري در برنامه هاي دوم و سوم توسعه کشور) را بررسي و تحليل مي نمايد.