چکیده:
قانون ترجمه و تکثیر کتب و نشریات و آثار صوتی مصوب 1352 در زمرۀ قوانین نادری است که هنوز در هیچ نوشتهای بهطور مستقل مورد بحث و بررسی قرار نگرفته است. شاید یکی از دلایل این بیتوجهی موارد ابهام و پرسشهای زیادی است که هر یک از مواد قانون بهنوبۀ خود مطرح میکنند. بیگمان نبود سیر فکری منسجم در وضع قانون از سوی قانونگذار، نبود حساسیت اجتماعی در حمایت از ذینفعان حقوق مجاور به ویژه هنرمندان-مجری، بیتوجهی پژوهشگران و رویۀ قضایی نسبت به قانون، همگی در این وادی دارای سهم میباشند. موضوع این نوشته طرح این پرسشها و پاسخ ابتدایی به آن با توجه به قوانین ملی و بینالمللی حاکم در مبحث حق مؤلف و حقوق مجاور است. با این امید که در پژوهشهای بعدی توسط پژوهشگران خوشفکر و خوشذوق حقوق مالکیت فکری ارتقا یافته و در حمایت از ذینفعان حقوق مجاور کارساز واقع شود.
The Law on Translation and Reproduction of Books, Magazines, and Audio Works, passed in 1973, is one of the rare laws that has not yet been discussed in any paper. Perhaps one of the reasons for this inattention is the ambiguity and ambiguity that each of the articles of the law in turn raises. Undoubtedly, the lack of a coherent intellectual flow of the law by the legislature, the lack of social sensitivity in protecting people with neighboring rights, especially artists-executors, the researchers' disregard for the rule of law, all contribute to this valley. The subject of this article is to ask these questions and answer them first, according to the national and international laws governing copyright and related rights. I hope that in future research, it will be promoted by well thought out and well-liked researchers of intellectual property rights and will be effective in protecting the neighboring rights.
خلاصه ماشینی:
» قابل یادآوری است که قانونگذار در مادۀ 1 قانون حمایت حقوق مولفان، مصنفان و هنرمندان مصوب 1348 در تعریف پدیدآورنده، آن را شامل مؤلف، مصنف و هنرمند دانسته است، بنابراین مؤلف یک اثر ترجمهای که به مترجم معروف است همچون دیگر مؤلفان از کلیۀ حقوق مالی و معنوی مقرر در آن قانون نسبت به اثر ترجمهای برخوردار است، از جمله حق تکثیر و بهرهبرداری از آن و همچنین حق عرضه و اجرای اثر (مادۀ 3 و 5)، حق تمامیت اثر (مادۀ 19) و حق انتساب اثر (مادۀ 18).
آوردۀ اصلی این ماده در مقایسه با قانون حمایت حقوق مولفان، مصنفان و هنرمندان مصوب 1348 جنبۀ تأکیدی آن بر حق تکثیر مؤلفان ترجمه و ممنوعیت نشر بدون اجازۀ آثار ترجمهای در حوزۀ عمومی قرار گرفته و آثار ترجمهای که اساساً فاقد شرط مورد نیاز جهت حمایت از حقوق مالی در قانون مادر است.
سوم، هرچند برابر مادۀ 6 همین قانون حمایت از برخی حقوق مؤلفان خارجی مشروط به وجود عهدنامه یا عمل متقابل شده است، اما صرف عمل بدون اجازۀ تکثیر کتب و نشریات به قصد فروش یا بهرهبرداری مادی اعم از اینکه مؤلف و یا ناشر اثر ایرانی یا خارجی باشند، به دلیل غیراخلاقی بودن، ممنوع اعلام شده است.
» این ماده پاسخ این پرسش است که آیا حمایتهای مقرر در قانون ترجمه و تکثیر کتب و نشریات و آثار صوتی مصوب 1352 شامل مؤلفان، هنرمندان-مجری، تولیدکنندگان حاملهای صوتی و برنامههای رادیو تلویزیونی اتباع سایر کشورها نیز میشود یا خیر؟ به تصریح مادۀ 6 به شرط وجود عهدنامه یا معاملۀ متقابل حمایت نسبت به اتباع سایر کشورها نیز جاری است.