چکیده:
در احادیث معتبر و مستند از پیامبر)ص(، حضرت علی)ع(، فاطمۀ زهرا)س(، امام حسن)ع( و امام حسین)ع( به عنوان
یاد شده است. اغلب فقها شأن نزول آیۀ تطهیر را دربارۀ آل کسا دانستهاند. قرآن احترام به » آل عبا « یا » پنجتن آل کسا «
اهل بیت را تنها مزد رسالت پیامبر اسلام دانسته و پیامبر)ص( نیز به مناسبتهای مختلف بر جایگاه معنوی آل کسا در
پنجتن « پیشگاه خداوند تأکید کرده و احترام به آنان را برای مردم یادآوری نموده است. بر این مبنا توجه به جایگاه والای
و احترام به آنان یکی از تفکرات اعتقادی و مذهبی شیعه به شمار میرود. با این حال شاعران و نویسندگان شیعه » آل عبا
تا سدههای اخیر نمیتوانستند آزادانه احساسات و اندیشههای خود را نسبت به ائمۀ اطهار)ع( به طور کامل در اشعارشان
ابراز کنند؛ شاعران شیعی از عصر صفویه به بعد اندکی آزادانهتر به شعر آئینی روی آوردند و توانستند بخشی از
احساسات مذهبی خود را در اشعارشان انعکاس دهند تا این که بعد از پیروزی انقلاب اسلامی زمینه فراهم شد تا با
آزادی کامل بتوانند احساسات خود را نسبت به ائمه ابراز نمایند و شاخۀ ادبیات آئینی را پر رنگتر و قویتر خلق
نمایند.
شاعران و نویسندگان مسلمان به خصوص شاعران شیعی در آثار خویش ضمن بیان فضایل اهل بیت)ع( همواره به
انعکاس مظلومیت آنان و بیان ظلم و ستمهایی که بر آنان شده، پرداختهاند تا گرد و غبار فراموشی بر آن وقایع ننشیند و
دشمنان نتوانند حقایق را وارونه جلوه دهند. احمد عزیزی از شاعران معاصر فارسی است که دربارۀ اهلبیت و چهارده
معصوم اشعار زیادی سروده و بسیاری از مصائب آنان را در اشعار ولایی خویش انعکاس داده است. سئوال پژوهش ما
این است که آیا احمد عزیزی فقط مظلومیت اهلبیت را به تصویر کشیده است یا توانسته است به آگاهی بخشی و
معرفتافزایی دربارۀ اهل بیت)ع( نیز توجه کند؟ در این مقاله به جهت گستردگی اشعار ولایی پس از انقلاب اسلامی
تنها شعری یکی از شاعران، احمد عزیزی دربارۀ اهلبیت مورد نقد و بررسی واقع شده است، برای این که دامنۀ پژوهش
محدودتر شود، تنها آن دسته از اشعاری احمد عزیزی که دربارۀ پنجتن آل عبا و توصیف مصائب آنان سروده شده مورد
بررسی قرار گرفته است تا کاملتر و جامعتر این موضوع، بررسی شود و نتایج دقیقتری از آنها حاصل گردد.