چکیده:
داستان های اقلیمی غالباً بازتابدهندۀ ویژگی ها و عناصر مشترکی چون زبان، فرهنگ، باورها، آداب و رسوم یک منطقۀ جغرافیایی اند. دهههای پنجاه و شصت، دوران رونق ادبیات اقلیمی و ظهور نویسندگان متعددی است که نوشتههایشان رنگ و بویی محلی دارد و بر ادبیات مناطق روستایی متکی است. رمان«اهل غرق» اثر منیرو روانی پور را می توان در زمرۀ آثار ادبیات اقلیمی روستایی دانست. نویسندۀ داستان به دلیل آشنایی عمیق با فرهنگ ساکنان سواحل دریایی خلیج فارس و بهره گیری از عناصر بومی و محلی سرزمینن های جنوب به روایت داستان می پردازد. در این پژوهش کوشش شده است تا با روش تحلیلی- توصیفی، شاخصهای ادبیات اقلیمی رمان«اهل غرق»؛ از جمله موقعیت جغرافیایی، زبان و لهجه، پوشاک، آداب و رسوم، باورها، اعتقادات و سرودهای محلی بررسی شود. نتایج حاصلشده، علاوه بر اینکه از تسلط عمیق نویسنده بر جنبه های بومی این منطقه حکایت میکند؛ لایه های پنهان روحیات و خلقیّات و اعتقادات مردم جنوب را که در مقاومت، دلاوری و استعمارستیزی، خلاصه می شود از دیدگاه یک روایتگر عیان می سازد.
Climatic stories often reflect common features and elements such as language, culture, beliefs, customs, and geographical area. The fifties and sixties are the culminating era of climatic literature and the rise of many writers whose writings are vernacular and relied on rural literature. Ahl-e- Gurug by Moniro Ravanipour can be found in the works of rural climatic literature. The author narrates the story because of her deep familiarity with the culture of the residents of the Persian Gulf and the indigenous and local elements of the southern lands. This descriptive-analytic study has attempted to represent the climatic features of Ahl-e- Gurug novel, such as geographical location, language and dialect, clothing, customs, beliefs, local anthems. The results not only show the author’s profound mastery of the indigenous aspects of the region but also reveals the hidden layers of morals and beliefs of the people of the South of Iran, summed up in resistance, bravery and colonialism from the viewpoint of a narrator
خلاصه ماشینی:
از مهم ترین شاخص هایی که در بررسی ادبیات اقلیمی یک داستان مورد بررسی قرار میگیرند می توان به موارد زیر اشاره کرد: زبان و گویش محلی که شامل اسم ها و واژه های محلی خاص آن منطقه هستند و در دیگر مناطق کاربرد ندارند؛ باورها و عادات خاص یک منطقه که در رویارویی با حوادث و مناسبات خاص همچون زلزله ، ماه گرفتگی ، عزا و شادی از افراد یک اقلیم با یکدیگر بروز می دهد؛ اماکن و محل های خاصی که حوادث داستان در آن ها روی می دهد؛ صورخیال و تشبیهاتی که در این مناطق استفاده می شود؛ جغرافیا و آب و هوایی که از عناصر بارز آن محل و اقلیم است و پوشش افراد ساکن در آن ها که منحصر به همان منطقه و اقلیم خاص است .
در مورد آثار منیرو روانیپور نیز پژوهش های زیادی انجام گرفته که برای نمونه میتوان به رسالۀ مریم رامین فر (۱۳۸۳) با عنوان «نقد و بررسی آثار منیرو روانی پور و بازتاب رئالیسم جادویی آن » و نیز رسالۀ فاطمه قدیمی ( ۱۳۸۸) با عنوان «شخصیت پردازی در یک رمان و دو مجموعه کوتاه منیرو روانی پور» و رسالۀ افروز نجابتیان ( ۱۳۸۷) با عنوان «جلوه ها و نقد زنان در آثار سیمین دانشور، منیرو روانی پور، غزاله علیزاده » و مقالۀ «بررسی و تحلیل عناصر اقلیمی جنوب در رمان اهل غرق منیرو روانیپور» نوشتۀ الیاس قادری و همکاران (١٣٩٧) که در همایش ملی ادبیات معاصر چاپ شده است اشاره کرد.