چکیده:
امروزه بسیاری از دانشمندان توسعه روستایی تاکید نمودهاند که برای دستیابی به امنیت غذایی و پیشرفت جوامع محلی ،الزامی است که اقشار مختلف کشاورزان در قالب گروهها و تشکلهای مختلف محلی سازمان یابند. تعاونی انجمنی مستقل و متشکل از افرادی است که به طور داوطلبانه برای تاامین نیازهای مشترک اقتصادی, اجتماعی و فرهنگی اعضاء تاسیس شده و فعالیت خود را با مشارکت و با مدیریتی دموکراتیک به اجراء در می آورد. تعاونیهای تولید روستایی به کشاورزان خردهپا کمک میکنند تا ظرفیت تولیدی و بازاررسانی خود را بالا ببرند. این تشکلها قدرت چانهزنی بهرهبرداران را افزایش داده و هزینههای مربوط به تولید. حمل و نقل, بازاریابی و فرآوری محصول را کاهش میدهند. به این ترتیب, تعاونیها یک اهرم اب مناسب برای توسعه اقتصادی هستند که میتوانند همگام با سیاستهای دولت. در بهبود شرایط و وضعیت اقتصادی- اجتماعی مردم مور باشند و هزینههای دولت را کاهش دهند. در جوامع کشاورزی و روستایی ابران نظام بهرهبرداری دهقانی و خرده مالکی. مشکلات متعددی را از یک سو برای تولیدکنندگان و از سوی دیگر برای دولت به همراه داشته است. به گونهای که تنها ۳۷ درصد اراضی کشاورزی در اختیار ۸۶ درصد بهرهبرداران قرار دارد. لذا پراکندگی و کوچک بودن اراضی مزروعی یکی از معضلات اصلی سد راه توسعه بخش کشاورزی ابران به ویژه در مناطق محروم و دور از مرکز به شمار میرود. همچنین بسیاری از ظرفیتهای بخش کشاورزی کشور شکوفا نمیگردد و از این رهگذرء ضرر و زیان قابل توجهی به کشاورزان وارد می آید. لذا این مقاله که به روش مروری و با استفاده از منابع کتابخانه ایء اسناد و سایت های معتبر اینترنتی تهیه شده است. تلاش دارد مفاهیمء اهمیت و ضرورت شرکتهای تعاونی در بخش کشاورزی را بررسی, و در پایان راهکارها و پیشنهادهایی کاربردی ارائه نماید