چکیده:
تعامل نهتنها دریادگیری زبان بشر عاملی بنیادین محسوب میشود، بلکه درزندگیاجتماعی وی نیز عنصری اساسی است. با توجه بهاهمیت بررسی تعامل درزباندوم که محوریت اجتماعی دارد، هدف پژوهش حاضر بررسی تأثیرآموزش تعامل-محور (مبتنی بر مکالمهکاوی) بر توانشتعاملی درتکالیف زوج-گفتار بوده است که بدین منظور 124 زبانآموز سطح متوسط بر اساس نمرات آنها، در آزمون تعیین سطح تافل، در دو گروه آزمایش و کنترل قرارگرفتند. گروهآزمایش علاوه بر منابع اصلی خود، مکالمات برگزیده از کتاب فراترازگفتار را طبق چرخه آموزشی فیلیپی و روهان (2015) فراگرفتند درحالیکه گروه کنترل تنها در معرض یادگیری منابع اصلی خود بودند. توانش تعاملی آنها در 4 تکلیف مختلف زوج-گفتار بهوسیلة مقیاس سنجش توانش-تعاملی ونگ (2015) مورد سنجش قرارگرفت. نتایج برآمده از تحلیل کواریانس موید موفقیت گروه آزمایش نسبت بهگروه کنترل بود. بنابراین شایسته است که معلمان با اتخاذ این رویکرد آموزشی، فرصتهایی دراختیار زبانآموزان قرار دهند تا آنها بتوانند بهشکل معناداری مفاهیماصلی مکالمه را در زبانگفتار همسازی نمایند. این تعامل میتواند منجر بههوشیاری بیشتر در مهارت گفتاری و نیز طبیعیتر بهنظر رسیدن مکالمات روزمرة آنها شود.
Interaction is fundamental not only in human’s language learning process but also in his social life. Due to the significance of L2 interactions which are socially oriented, the current study attempts to investigate the effect of interaction-focused pedagogy based on conversation analysis on interactional competence of Iranian EFL learners. 124 Iranian intermediate EFL learners were placed in treatment and control groups based on their TOEFL iBT scores. The selected dialogues of the book ‘Beyond Talk’ were taught to the treatment group according to the principles of conversation analysis using the pedagogy wheel by Filipi and Barraja-Rohan (2015) while the control group were only taught by their main materials. Their interactional competence were assessed by Wang’s (2015) rating scale in pretest and posttest. After running MANCOVA, the results revealed the outperformance of the treatment group. Therefore, it is suggested that interaction-focused pedagogy can provide opportunities for co-construction of meaning in conversation and meaningful interaction. This interaction can lead to an awareness in speaking and authenticity in conversation.
خلاصه ماشینی:
با توجه به اهمیت بررسی تعامـل در زبـاندوم کـه محوریـت اجتمـاعی دارد، هدف پژوهش حاضر بررسی تأثیر آموزش تعامل -محور (مبتنی بر مکالمه کاوی ) بـر تـوانش تعـاملی در تکالیف زوج-گفتار بوده است که بدین منظور ١٢٤ زبانآموز سطح متوسط بر اساس نمرات آنهـا، در آزمون تعیین سطح تافل ، در دو گروه آزمایش و کنترل قرارگرفتند.
بافت (محیط ) که توسط شرکت کنندگان، سخنان و اقدامات آنها ایجـاد مـی شـود و بیانگر رابطة آنها است ، بـه عنـوان مثـال ؛ چگونـه احوالپرسـی کـردن و یـا خطـاب قراردادن یکدیگر با مروری بر پیشینه یاد شده، از آنجایی که توانش تعـاملی خواسـتگاه اجتمـاعی - فرهنگـی داشته و در زبان مادری به صورت ناخودآگـاه فراگرفتـه میـشود، همچنـین بـا توجـه بـه اینکـه یادگیری صحیح ویژگی های توانش تعاملی به علت عدم گنجانده شدن آنهـا در منـابع آموزشـی تقریبا ناممکن است ، فراگیری آن به صورت آموزش صریح و خودآگاه، امـری ضـروری بنظـر میرسد چرا که پس از معرفی روشهـای تـدریس ارتبـاطی ٢ (نونـان، ١٩٩١) یکـی از اهـداف آموزش زبان دوم، فراهم کردن فرصت های مناسب برای زبانآموزان است تا بتوانند مهارتهای ارتباطی خود را تقویت کرده و به روش طبیعی تعامل کنند، خواه این تعامل به صـورت نوشـتار باشد و یا با سایر افراد صورت پذیرد.
Communicative language teaching افراد به منظور دستیابی به اهداف گوناگون ارتباطی ازجمله ارائة استدلال ١، بسط مباحثات ٢، انجام مساعدت/حمایت ٣ و ایجاد ارتباط ٤ بین موضوعات مـی باشـد (ونـگ ، ٢٠١٥).
Using conversation analysis in the second language classroom to teach interactional competence.