چکیده:
در دوره صفویه برخی از خاندان ها به دلایل مختلف از ایران به سرزمین های مجاور، از جمله هندوستان، مهاجرت کردند. مهاجرت این خاندان ها تاثیرات عمیقی بر حیات سیاسی و فرهنگی این کشورها به-جا گذاشت. از جمله این خاندان ها، خاندان طهرانی بود که در دوره صفویه به هندوستان مهاجرت کردند. خدمات این خاندان به سلسله تیموریان هند از دوره اکبرشاه(963-1014ه.ق) آغاز و در دوره پادشاهی فرزندش جهانگیر(1014-1036ه.ق) به اوج خود رسید؛ چنان که در این دوره غیاث الدین طهرانی و دو فرزندش مهرالنساءبیگم و ابوالحسن خان، عناوین مهمی چون اعتمادالدوله، ملکه و خان سامانی را به خود اختصاص دادند و در جریان سیاست داخلی و خارجی تیموریان هند نقش فعالی ایفاء کردند. این مقاله بر آن است که ضمن نگاهی به پیشینه این خاندان در دوره صفویه، با روش توصیفی - تحلیلی به بررسی جایگاه و تاثیر حضور آن ها در حیات سیاسی و فرهنگی دوره جهانگیر تیموری بپردازد.
In Safavid period، some of the families immigrated from Iran to neighbouring countries like India because of different reasons. The immigration of these families had deep effects in political and cultural life of these countries. One of these families was Tehrani family which immigrated to India in Safavid period. The services of this family to India Timurids dynasty started from Akbar Shah period (1556-1605 A.D.) and reached to the highest point in his son Jahangir Kingdom (1605-1627 A.D.).In this period، Ghias ud-Din Tehrani and his two children Mehr un – Nesa Beigom and Abu’l -Hasan Khan took the important titles like E‘temad ud -Dawla، Queen and Khansamani and played active role in internal and external politics. This article with a descriptive - analytical method takes a look to the past of this family in Safavid period and investigates the place and influence of their presence in political and cultural life of Jahangir Timurid period.